کتاب پاوه سرخ به قلم داوود بختیاری دانشور، زندگینامۀ داستانی شهید مصطفی چمران، از فرماندهان بزرگ دفاع مقدس را روایت می‌کند.
بخش آغازین اثر با عنوان قهرمان، به زندگینامۀ مختصر این شهید بزرگوار، فعالیت‌های سیاسی در کشورهای آمریکا و لبنان، بازگشت به وطن پس از 21 سال، قبول منصب وزارت دفاع، نمایندگی مردم تهران در اولین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و... پرداخته است.
نویسنده با جستجوی نوجوانی او خواننده را زودتر به مقصد نزدیک می‌کند. وی پس از روایت خلاصه‌ای از زندگینامه، بلافاصله با داستان راز یک تومانی، وسوسه‌های خوردن روزۀ مستحبی چمران را توصیف می‌کند و با چنین تعلیقی قصه را ادامه می‌هد. او در حالی که روزه بوده پولی را که مادرش برای خرید نان به او داده است به مستحق می‌بخشد و دست خالی به خانه بازمی‌گردد.
داستان دوم هم در همان حال و هوای نوجوانی شهید سپری می‌شود. او آن‌جا هم برای مردم دلسوزی می‌کند و غصه می‌خورد. چمران در قصۀ سوم در قامت جوانی که وارد بازار کار شده است، توصیف می‌شود. او یک دانش‌آموز دبیرستانی است که در کارگاه جوراب‌بافی پدرش حرفه‌ای دارد و دوستش قصه‌ای با عنوان کلاس شبانه روایت می‌کند.
روحیۀ انقلابی‌گری وی از داستان چهارم کتاب نمایان می‌شود. در تاریخ 16 آذر ریچارد نیکسون آمریکایی قصد دارد برای حمایت از شاه ایران به کشور بیاید. دانشجویان آن روز دست به کار می‌شوند و مقابل این حمایت شوم قرار می‌گیرند؛ اما سهم آن‌ها فقط گلوله‌ای می‌شود که یکی از آن‌ها هم به تن مصطفی می‌خورد و او را مجروح می‌نماید.
قصۀ بعدی شما را با مصطفی در آمریکا همراه می‌کند و حال و هوای دانشگاه تگزاس را شرح می‌دهد. در داستان دیگر، یعنی پاوه سرخ که بلندترین قصۀ این اثر محسوب می‌شود به زمان انقلاب و حال و هوای کشور در روزهای بعد از آن می‌روید و نقش چمران را در آن حادثه مشاهده می‌کنید. سرانجام در داستان نهایی، شهادت او به صورت غیر مستقیم روایت می‌شود.
گزیده کتاب
گزیده1:
آسمان پاییزی آنقدر پایین است که انگار به زمین چسبیده. باران ریز تندی می‌بارد. باد تو درخت‌های محوطه دانشگاه، لای تبریزی‌ها و سپیدار‌ها ولوله می‌کند و آن‌ها را مثل پرده‌ای تکان می‌دهد. هر جا که چشم می‌گردانی، ازدحام عجیبی از دانشجویان را می‌بینی، یکی از دانشجویان چنان می‌دود که انگار عزرائیل دنبالش کرده. چند نفر هم نفس‌زنان و هوارکشان از عقبش می‌آیند.
سر و کله چند آژان نیز در اطراف دانشگاه دیده می‌شود.
مصطفی چنان دمغ است که اگر کاردش بزنی خونش درنمی‌آید. خبر رسیده که «ریچارد نیکسون» رئیس جمهور آمریکا برای اعلام حمایت از حکومت شاه به ایران می‌آید. حالا دانشجویان مخالف شاه دست به تظاهرات زده‌اند.
بعد از کودتای 28 مرداد که حکومت مصدق سقوط کرد، اوضاع روز به روز بدتر شده.
آژان‌ها چنان چپ چپ به دانشجویان نگاه می‌کنند که انگار اجنبی دیده‌اند.
سؤالی دارد لب‌هایم را به آتش می‌کشد. نمی‌توانم جلو خودم را بگیرم.
فکر می‌کنی چه کلکی خیال دارند سوار کنند که این همه آژان ریختند تو دانشگاه؟
معلوم است دیگر، می‌خواهند صدا‌ها را خفه کنند.
صدای مصطفی پر از بغض است و چشم‌هایش پر از غم. آن هم چه غمی! او مثل بقیه نیست. خیلی تودار است. انگار یک قفل گنده به دلش زده‌اند.
با آنکه خیلی به او نزدیک بودم، به‌طور اتفاقی فهمیدم که در کلاس‌های تفسیر قرآن آیت‌الله طالقانی، که در مسجد هدایت برگزار می‌شد شرکت می‌کرده، آن‌هم از سال‌های ورودش به دارالفنون.
یکهو صدای قدم‌های سنگینی تو ساختمان دانشکده شنیده می‌شود. صدا از خیابان است. به دو می‌روم طرف پنجره‌های غرب ساختمان.
دیواری از باتوم و تفنگ جلوی در ورودی دانشگاه کشیده شده است.
برمی‌گردم به طرف مصطفی که دارد با «بزرگ نیا» و «قندچی» حرف می‌زند. چهره‌های همه‌شان برافروخته است.
چند نفر از دانشجویان فریادزنان از ساختمان خارج می‌شوند. پیشاپیش آن‌ها «شریعت رضوی» است که کاغذی را لوله کرده و بالای سرش تکان می‌دهد.
