یکی از واقعیت های غیر قابل انکار در جامعۀ ما آمار بالای طلاق است که در برخی از مناطق کشور به هر ازای هر چهار ازدواج یک طلاق به ثبت رسیده است. در این میان آمار بالای طلاق عاطفی هم نگران کننده است. بدون تردید یکی از دلایل اصلی طلاق، انتخاب های اشتباه است؛ انتخاب هایی که نظام عاقلانه و تعریف شده ای بر آن حاکم نیست. کتاب «نیمۀ دیگرم» در دو جلد به قلم حجت الاسلام محسن عباسی ولدی، کارشناس برنامه پرسمان تربیتی رادیو معارف تهیه و چاپ شده است. این کتاب، در پی آن است که به نیاز اساسی آموزش مهارت های انتخاب همسر بپردازد. کتابی که در دست شماست. بنا دارد قدم به قدم شما را با مهارت های انتخاب همسر آشنا کند. اگر در آستانه سن ازدواج هستید. کمی از وقت خود را برای خواندن این کتاب کنار بگذارید. اثر حاضر، جلد دوم از این مجموعه دو جلدی؛ با عنوان "از ما شدن تا تا شدن" می باشد. نوشتاری که پیش روی شماست، بنا دارد ابعاد مختلف آسان سازی مسئله ازدواج را بررسی نماید. این کتاب از دو بخش تشکیل شده: بخش اول به موانع ازدواج آسان پرداخته، و بخش دوم هم به پرسش هایی که از سوی مردم مطرح شده، پاسخ می دهد. *بخش اول: این صخره ها را می شود برداشت ِ(موانع پیش روی ازدواج) - فصل اول: خانه های لرزان، دلهای ترسان (طلاق های رو به افزایش) - فصل دوم: بزرگ های کوچک مانده (تربیت ناقص) - فصل سوم: لکۀ خاک روی پیشانی افلاک (از بین رفتن نگاه مقدس به ازدواج) - فصل چهارم سنگ محک های فریبنده (ملاک های غیرمنطقی) - فصل پنجم: مهریه یا قهریه، کدام یک؟ (مهریه سنگین) - فصل ششم: سختی های خودساخته (تشریفات و تجملات) - فصل هفتم: من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی ... (انتخاب شوندگی دخترها) *بخش دوم: پرسش های شما همچنین این کتاب از کسالت آور بودن اکثر کتب تربیتی و تئوریک بودن آن ها به دور است، زیرا در هر بخش پس از بیان موضوع و توضیح آن، داستان واره ای جهت ملموس کردن آن موضوع قرار دارد که موجب جذابیت کتاب شده است. در ضمن تصاویری هم به کتاب افزوده شده که به رساتر شدن مطالب کتاب کمک می کند. «از ما شدن تا تا شــدن» به همراه خود ضمیمه ای دارد که حاوی نثرهــای ادبــی اســت. « مهر هر کسی به دل بیفتد، دل مال اوست» نام ضمیمه ی ادبی این کتاب است. حال و هوایی کــه ضمیمــۀ ادبــی در وجودتــان ایجاد می کنــد، ســرمایۀ خوبی برای عمل کردن به مطالبی است که در این کتاب می خوانید.
گزیده کتاب
گزیده کتاب
تا از تُنگ تَنگ منیت در نیایی؛
به دریای احدیت راه نیابی.
آنچه انسان را قرار می برد، "منیت" هایی است که پیکر بندگی می درد،
ازدواج، نقطه پایان "من" است و آغاز "او".
از همین رو آن را مایه آرامش خوانده اند.
پس ازدواج، وقتی به آرامشت برساند،
که تو را از منت برهاند.
تا من هستی و تنها به فکر خویش، بی قراری و دل پریش،
«او» که برایت همسری از جنس خودت آفرید،
وجودت طوفان زده ات در ساحل «ما» شدن آفرید.
لیک این آرامش پابان راه نیست.
"ما" نقطه پرواز "تو" برای رسیدن به "او" است.
مقصد، تنها یک خانه است؛ خانه دوست.
***
همه باید «من» هایمان را تنها رها کنیم و به ما «شدن» فکر کنیم.
ما روی زمین زندگی می کنیم؛ اما اهل زمین نیستیم.
ما را اهل آسمان آفریده اند.
«ما» شدن راهی برای رسیدن به آسمان است.
وقتی در مسیر«ما» شدن،
تخته سنگ های بزرگی می اندازه ایم،
که بلند کردنش کار هرکسی نیست؛
«ما» شدن، قامتمان را تا خواهد کرد .
قامت های تا شده، شاید از خیر آسمان بگذرند.
پرتاب کردن این تخته سنگ ها،
در مسیر «ما» شدن، کار سختی نیست؛
اما برداشتنش از این راه، کار هرکسی نیست.
آسمان را از یاد نبریم.
ازدواج؟ بــرای چــه؟ برای آرامــش؟ میخواهی چــه کار؟ پیمودن راه زمین تا آســمان؟ چقدر خوب! اما یک ســؤال.
با این خوان هایی که ســاخته ای در برابرت و خارهایی که سبز کرده ای در راهت، می شود ازدواج کرد؟
و اگر شــد، می شــود احســاس آرامش کرد؟
ازدواج وقتی پایه هایــش در زمیــن باشــد، پــای تــو را محکــم بنــد می کنــد، و مگــر می شود دیگر به آسمان فکر کرد؟
وقتــی آســمان را فرامــوش میکنــی، دیگــر معنــای آرامــش را نمی فهمــی.
آرامــش کــه معنــای بــی واژه شــد، دیگــر ازدواج بــه هــم رسیدن دو همسفر نخواهد بود.
ازدواج آغاز رقابت می شود و خودت خوب میدانی که رقابت همیشه دوست اضطراب بوده...
