کتاب شهربانو نوشته مریم قربان زاده، برش هایی است از 20 سال زندگی یک مادر 80 ساله که از همه ی سال های جوانی اش، همین برش ها را غنیمت نگه داشته تا برای امثال ما بگوید. همه چیز در نهایت سادگی روی کاغذ آمده است. نوشتن برای مریم قربان زاده اصلا کار راحتی نبود. برای مادرجان هم گفتن اش اصلا راحت نبود. بارها در حین مرور خاطراتش بی حال می شد و کارش به سرم قندی، نمکی می رسید. حالا روبه روی شما، خلاصه بیست سال از زندگی یک مادر است.
گزیده کتاب
گزیده کتاب
گزیده 1
وقتی مادر شدی این دل شوره ها می شوند مثل نفس کشیدنت. اول فکر می کنی همین 5 ماه و 6 ماه و 2 سال و 4 سال و 7 سال که بگذرد راحت می شوی اما راحتی ندارد. خوشی دارد اما راحتی نه. دل شوره اول که برای آروق و تب و گرمی و سردی بچه است با خود بچه بزرگ و بزرگ تر می شود. راحتت کنم مادر بودن، بدون دل شوره ی بچه ها اصلا صفایی ندارد. البته عبدالله هم چشم انتظار برگشت ابراهیم بود اما مثل من بروز نمی داد. نمی دانم شاید حس می کرد پشت اش کمی خالی شده شاید هم مثل کسی شده بود که عصایش ترک برداشته. نمی دانم ولی هر چه بود او هم بی تاب برگشتن ابراهیم بود. یک بار توی جمع مان گفت: خدا نگهدار ابراهیم باشد کار خوبی کرد همین سیم های برق را با لوله خرطومی پوشاند وگرنه توی باران امسال حتما می پوسیدند.
گزیده2:
"خدابیامرزدت مرد! چه شبها که بی تو صبح کردم و زل زدم به عکس ات. هیچ کس خبر ندارد که بعضی شب ها آن عکس بزرگت را از توی کمد درمی آورم می نشینم به درد دل کردن. مرامت به مولایت رفته. همان شب به خوابم می آیی. خیلی مهرت گرم است عبدالله. این سنگ سفید را خودم سفارش دادم. حتی نگذاشتم برای ابراهیم هم سنگ سیاه بگذارند. بچه ها گفتند شیک تر است اما گفتم باید سنگ اش سفید باشد. مثل دل خودت. مثل آن موهایت که در این سالها دانه به دانه سفید می شد. هیچ کس نفهمیده باشد من که می فهمیدم هر صبح که سر از بالش برمی داری چند تار موی سفید به خرمن موهایت اضافه شده.این بوی گلاب برای تو نیست. برای من است. آرامم می کند. دستهایم تا فردا صبح بوی گلاب می دهند. بوی اتاق ابراهیم، بوی مزار تو. یادت هست؟! همیشه توی گلاب پاش سر جهازم گلاب را با عطر تیروز قاطی می کردی و می گذاشتی بالای سر ابراهیم. خودت می گفتی گلاب آرامش می دهد به آدم. بوی تن پیامبر است..."
