در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «یکی از مطالبی که در اسلام به آن سفارش شده، عیادت از بیمار است. گاهی کسانی که در بستر بیماری می‌افتند، عجیب فراموش می‌شوند. شما حتماً سراغ دارید افرادی را که گاهی چند سال در بستر بیماری هستند و فراموش شده‌اند. مخصوصاً افرادی که در جامعه نقش فعّال یا حضور فعّالی داشته‌اند. همۀ ما هر روز از خانه بیرون می‌رویم، ارتباط‌هایی داریم، اهل ارتباط و انس با دیگران هستیم. خود این انس با دیگران روح انسان را زنده می‌کند و نشاط می‌دهد. یک مرتبه با افتادن در بستر بیماری همۀ این ارتباط‌‌ها قطع می‌شود. یعنی بیمار به جایی می‌رسد که از اوّل تا آخر ماه نگاه می‌کند و غیر از خانوادۀ خودش، هیچ کسی را نمی‌بیند. این در حالی است که به عیادت از بیماران بسیار سفارش شده و پاداش‌های بزرگی برای آنان بیان شده است. از این‌رو ضروری است به چند حدیث در فضیلت عیادت از بیماران بپردازیم. حدیث اوّل: در سیرۀ پیامبر خدا (ع) آمده است: إذَا صَلَّی الغَداةَ أَقْبَلَ عَلَیْهِمْ بِوَجهِهِ؛ هر روز نماز صبح پیامبر (ص) که تمام می‌شد، برمی‌گشتند به طرف مردم و سؤال می‌کردند: هَلْ فیکُم مَرِیضٌ أَعُودُهُ؛ آیا کسی بیمار هست تا به عیادتش برویم؟ این کار یکی از برنامه‌های روزانۀ پیامبر (ص) بود. و نشانۀ اهتمام به مسألۀ عیادت از بیمار است. اگر می‌گفتند: مثلاً فلانی مریض است، حضرت با همۀ گرفتاری‌هایی که داشتند، راه می‌افتادند و به عیادت بیمار می‌رفتند. پیداست که این کار در ردیف کارهای مهم زندگی ایشان بوده است.» این کتاب از مجموعه مباحث مطرح شده در برنامه تلویزیونی «سمت خدا» منتشر شده است.
