این کتاب، کارنامه ای تاریخی و مستند از شکل گیری لشکر 27 محمد رسول الله(ص) است. روایتی از یک مقطع زمانی شش ماهه از جنگ تحمیلی. از ابتدای دی ماه 1360 تا اواخر تیر ماه گرم سال 1361. موضوع اصلی اثر، شرح مستند مراحل آغازین تاسیس تیپ نظامی محمد رسول الله (ص) است و نقش این تیپ را در دو عملیات بزرگ فتح المبین، بیت المقدس و لبنان بیان می کند.
نویسندگان کتاب که خود از رزمندگان لشگر بیست و هفتم محمد رسول الله (ص) بوده اند، بی آنکه خود به روایت ماجرا بپردازند، از زبان و بیان فرماندهان مفقود و شهید تیپ به روایتگری قصه جنگ پرداخته اند. حسین بهزاد و گل علی بابایی در یک تلاش مشترک چهار ساله نخستین کتاب از مجموعه پژوهشی ـ تاریخی خود، با عنوان اصلی «حماسه 27» را به بازشناسی دوران فرماندهی زنده یاد حاج احمد متوسلیان اختصاص داده اند. فارغ از وجود مصاحبه و ثبت خاطرات کم تر شنیده شده رزمندگان، مکالمات رودرروی فرماندهان و متن مکالمه شهید همت با حاج احمد متوسلیان، متن مذاکرات و تماس های مخابراتی و بی سیمی، کتاب را جذاب و خواندنی کرده است.
شیوه روایی و داستانی کتاب و قرار گرفتن اسناد در دل حوادث، مخاطب را مشتاقانه به صفحات بعد راهنمایی می کند. «همپای صاعقه» در 14 فصل تدوین شده و علاوه بر این، عکس هایی دیدنی از عملیات های مختلف در انتهای کتاب منتشر شده است. کتاب چند ویژگی دیگر هم دارد. اول آنکه در فهرست همکاران این پروژه نام دو شهید هنوز درج است. یکی شهید سعید جان بزرگی که عکس ها و خدمات لابراتواری کتاب را در دست داشته و دیگری شهید سعید سلیمانی که مدیریت طرح و نظارت پروژه را به عهده داشته است.
دیگر اینکه در تحقیقات این کتاب، کار فشرده و گسترده ای صورت گرفته که یک نمونه آن گردآوری، دسته بندی، ضبط، پیاده کردن و فیش برداری پنج هزار و سیصد دقیقه نوار صوتی و مکالمات بی سیم و جلسات و مذاکرات رده های مختلف عملیاتی بوده است. وجه تمایز اصلی کتاب با سایر کتاب های دفاع مقدس که در حوزه مستندنگاری نوشته شده اند این است که در این اثر، شهدا روایتگر اصلی قصه جنگند، نه نویسنده.
مقام معظم رهبری در قسمتی از تقریظ‌شان بر این کتاب نوشته‌اند: این یک کتاب منبع بسیار غنی و ارزشمند است که از آن می‌توان ده‌ها کتاب و فیلمنامه و زندگینامه استخراج کرد. لحظات و حالات ثبت شده در سراسر این کتاب، همان ظرافت‌های حیرت‌انگیزی است که از مجموع آن، تابلوی پر شکوه و با عظمت عملیاتی چون فتح‌المبین و بیت‌المقدس پدید آمده و برترین‌های هنر جهاد و ایثار و شجاعت و ابتکار را در مجموعه‌ی نمایشگاه بی‌نظیر هنرهای انقلاب اسلامی، نشان می‌دهد. این مردان بزرگی که نام آن‌ها بسی آسان بر زبان و دل غافل ما می‌گذرد، از جنس همان اخوان صفا و فرسان هیجائند که سید شهیدان سلام الله علیه آن‌ها را با عظمت و سوز و مهره مخاطب ساخت و از فقدان آنان غمگین بود. سلام خدا و بندگان برگزیده و فرشتگان و رسولان او نثار روح مطهر آنان باد.
گزیده کتاب
گزیده1:
حسن باقری - فرمانده قرارگاه عملیاتی نصر - در خصوص اقدام نیروهای تیپ 27 در این مرحله از عملیات می‌گوید:
... نیروهای ما، با استعداد خیلی زیادی توانستند واحدهای خودی را از رودخانه‌ی کارون عبور بدهند و همزمان با تاریکی هوا، بلافاصله حرکت‌شان را شروع کنند. این پیاده‌روی به مسافت بیش از سی کیلومتر در غرب کارون که طی مرحله‌ی اول عملیات انجام گرفت، از جمله معجزات و امدادهای غیبی این مرحله از حمله بود. انسان اگر در روز بخواهد در این دشت صاف و فاقد عارضه فاصله‌ی ده کیلومتر را بدون داشتن نقطه و نشانی معین برود، راه را گم می‌کند. روزها که ما در این حد فاصل تردد می‌کنیم، برادرانی هستند که با وجود اشراف بر نقشه گم می‌شوند؛ ولی خداوند لطف کرد که برادران رزمنده ما توانستند آن شب در دل تاریکی با شناسایی‌های دقیقی که قبلا انجام داده بودند، حتی از جاده‌ی آسفالت اهواز - خرمشهر هم رد بشوند و در آن جا با لشکر عراق که نیروی احتیاط بود، درگیر شده، بیش از پنجاه درصد واحدهای آن را منهدم کنند. این از نظر نظامی خیلی حایز اهمیت است و شاید مستشاران نظامی خارجی هم نتوانند توان و جرأت طرح‌ریزی چنین عملیاتی را تحلیل کنند.
باقری در خصوص واکنش دشمن در قبال تصرف جاده‌ی اهواز - خرمشهر توسط نیروهای ایرانی می‌گوید:
... از آن جا که عراق فکر نمی‌کرد ما بتوانیم هر دو مرحله‌ی عبور از کارون و رسیدن به جاده را در یک شب انجام بدهیم، نتوانست به سرعت از خودش عکس‌العمل نشان بدهد. در این مرحله از عملیات، رزمندگان ما، بیشتر وقت‌شان را به تثبیت جاده‌ی آسفالت اهواز - خرمشهر معطوف کرده بودند؛ هر چند که قسمت‌هایی از خط ما بر روی این جاده خالی مانده بود و زمان می‌خواست که ما بتوانیم این نقاط خالی را با یک سری عملیات محدود ترمیم کنیم؛ خصوصا که عراق فشار زیادی به نیروهایش وارد می‌آورد، برای این که جاده را از ما پس بگیرد.
اهمیت این جاده برای عراق به قدری زیاد بود که در طول چند ماهی که این جاده در اشغال آن‌ها قرار داشت، در کنار جاده خاکریزی درست کرده بودند که دو متر از سطح جاده بالاتر بود و دشمن سنگرهایی را بر روی این جاده احداث کرد که مانند دژهای اطراف پادگان‌های نظامی بود و تعداد زیادی سنگر تانک بر روی این دژ به چشم می‌خورد.
عراق با توجه به این که در غرب کارون نیروهای کمی در اختیار داشت، ضد حمله‌های زیادی انجام می‌داد برای اینکه به هر قیمت ممکن، بتواند دوباره این جاده را به دست بگیرد؛ زیرا هر کس که این جاده را تصرف می‌کرد، طرف مقابل به علت کفی بودن زمین و فقدان کوچک‌ترین مانع طبیعی و مصنوعی در منطقه، مجبور بود که چندین کیلومتر از این جاده دور بشود تا از تیررس واحدهای مستقر بر روی جاده در امان باشد. بعد از این که ما توانستیم جاده را تثبیت کنیم، عراق تا مسافت زیادی ناچار شد از جاده عقب بکشد و فاصله بگیرد.
