این کتاب خلاصه کتاب های اصلی استاد مطهری پیرامون انسان شناسی اسلامی است.در این کتاب به صورت ریشه ای و عمیق به ابعادی از نظریه پردازی در باب انسان شناسی پرداخته می شود.
گزیده کتاب
گزیده کتاب:
پاسخ این پرسش ها را می توانید در این کتاب بیابید: مباحث فلسفه اخلاق، از جمله این که معیار فعل اخلاقی را محبت یا وجدان یا زیبایی یا ... بدانیم، چه فایده ای دارد؟ چرا اسلام می گوید باید به نفس خود بدگمان بود و با آن مبارزه کرد؟ آیا نتیجة این تعالیم، تحقیر نفس نخواهد بود؟ دو ابزار شناخت عبارتند از: حس و عقل که هر دوی آن ها خطا می کنند و لذل قابل اعتماد نیستند. آیا از این مطالب نتیجه نمی شود که شناخت قابل اعتماد برای انسان محال است؟ مگر قرآن نمی گوید حق بر باطل پیروز می شود، پس چرا علی(ع) بر معایوه پیروز نشد؟ در کتب مقدس دینی آمده که خداوند در بهشت به آدم گفت از درخت دانش و معرفت نخور. آیا این موضوع نشانة تعارض تعالیم دینی و دستورات خدا با یافته های معرفت بشری نیست؟ چرا قرآن کریم از یک طرف انسان را خلیفه ی خدا بر روی زمین و دارای شرافت و کرامت ذاتی می داند و از طرف دیگر او را ستمگر، نادان، ناسپاس، طغیان گر و... معرفی می کند؟ متون دینی می گویند که خداوند انسان ها را از یک انسان اولی به نام آدم، و او را از خاک آفریده است؛ در حالی که علوم جدید، سیر تکاملی برای انسان از دیگر جان داران را اثبات می کند که در این سیر، تصادفات نقش زیادی داشته اند. آیا نباید نتیجه بگیریم که خداوند انسان را با یک طرح و نظم قبلی نیافریده است؟ اگر خداوند علم ازلی دارد و می داند که افراد را در آینده چه کارهایی انجام خواهد داد؟ پس آن افراد نخواهند توانست کار دیگری انجام دهند. آیا این جبر نیست؟ و پرسشهای مختلف دیگر.
